Hodowla mrówkojadka

Utrzymanie mrówkojadka (Cyclopes didactyius) w ogrodach zoologicznych jest bardzo trudne. Do tej pory (2010r.) rekord długowieczności należał do zwierzęcia, które przeżyło dwa lata i cztery miesiące w Lincoln Park Zoo w Chicago. Niniejszy artykuł opisuje pilotażowy projekt ogrodu zoologicznego Huachipa w Peru. W okresie od marca 2005 do marca 2010 roku Zoo Huachipa otrzymało w sumie sześć dziko urodzonych mrówkojadków, (2 samce, 4 samice). Dwie z nich zaszły w ciążę w warunkach niewoli i urodziły w zoo dwoje młodych (1 samiec, 1 samica). Celem projektu było stworzenie warunków hodowli mrówkojadka i ujednolicenie metod związanych przede wszystkim ze sporządzeniem odpowiedniej diety i promowania hodowli tego gatunku w niewoli.
Dieta mrówkojadków była wielokrotnie modyfikowana. W sumie przetestowano 25 różnych preparatów w zależności od wieku mrówkojadków. Zastąpienie oryginalnego pożywienia bazującego na konkretnych gatunkach mrówek (Dieta na wolności) termitów i chrząszczy okazało się nie lada przedsięwzięciem, gdyż niedobory żywieniowe często przynosiły tragiczne konsekwencje. Bobasy karmione były roztworem nawilżającym Frutiflex 50®. W kolejnych dniach wprowadzano nowe skladniki. Wśród nich znajdowały się m.in.:

  • Mother's helper (firmy Lambert Kay w pierwszych dniach życia)
  • Promod (medyczny suplement diety będący źródłem protein)
  • olej słonecznikowy
  • węglan wapnia
  • drożdże piwne (od 28 dnia życia !!!)
  • Pecutrin (bomba witaminowa firmy Bayer)


    • Walka toczyła się o zbilansowanie w odpowiednich proporcjach białka i tłuszczy. Ostatecznie bliskie ideału okazało się odpowiednio 37% białka i 19% tłuszczu. Ze względu na doświadczenia z innych ogrodów zoologicznych borykających się z podobnymi problemami w hodowli mrówkojada wielkiego, do diety mrówkojadka wprowadzono także taurynę. Łącznie opracowano 10 różnych schematów żywieniowych zależnych od wieku mrówkojadka. Metodycznie kontrolowano wagę ciała wszystkich osobników. Urodzone w zoo młode miały wagę 45 i 60 g. Przyrost masy wynosił 14 g na tydzień w ciągu pierwszych 50 dni. Następnie przyrost wagi zmniejszył się do 5 g na tydzień aż do 100 dni, kiedy osiągnął średnią masę 200 g.
    Karmienie odbywało się początkowo za pomocą strzykawki o pojemności 1 ml !. Po zaakceptowaniu pojemności 2 ml wykorzystano ciekawy paśnik oparty na konstrukcji styropianowej z kilkunastoma "dystrybutorami", który obsługiwał zarówno "młodzieńców", jak i "dorosłych" (zdjęcia poniżej).

    Małe mrówkojadki trzymane były początkowo w szklanych terrrariach o wymiarach 0,7 m długości x 0,4 m szerokości x 0,7 m wysokości. Miesięczne przenoszone były do dwukrotnie większych terrariów z pokrywą z siatki i przyzwyczajane do kłód i lin. Jako substratu użyto ręczników papierowych do łatwego czyszczenia i kontroli konsystencji stolca. Utrzymywano temperaturę pomiędzy 20-22°C. Osobniki, które charakteryzowały się stabilnym spożyciem żywności zostały przeniesione do środowisk o wymiarach 3 m długości x 3 m szerokości x 2,5 m wysokości z oknami wystawowymi.

    Średni czas życia mrówkojadka w niewoli wyniósł 2 lata, przy czym najkrócej żył maluch urodzony w zoo (3 miesięce), ponad 50% przeżyło więcej niż 2 lata, a najdłużej samiec Max - blisko 2 lata i 7 miesięcy.



    Źródła: Lizette Bermudez Larrazabal - Adaptación Al Cautiverio Del Serafín Del Platanar